De cirkel doorbreken

Wanneer je als klein kind niet hebt ontvangen wat je nodig had,
liefde, warmte, genegenheid,
blijft dat heel lang doorwerken.

Dan blijf je zitten met een wond.
En ben je slachtoffer van die situatie.

Om dat te verwerken,
leidt jouw ziel je telkens opnieuw
naar situaties,
naar personen,
waarmee je dat wat je ooit is aangedaan,
opnieuw herhaalt.

Nieuwe personen, nieuwe situaties,
komen op je levenspad
waarin je in eerste instantie begrepen wordt.
Deze mensen begrijpen je zo goed,
omdat ze vaak dezelfde wond hebben.
Jullie herkennen elkaar.

Je patroon verandert niet
zolang je wond niet is verwerkt.
Je wil alsnog die gemiste liefde, warmte, genegenheid, troost, erkenning halen.
In de hoop dat je dan in je kracht komt.

Ongemerkt verandert de relatie met die nieuwe persoon,
waardoor jij je zo begrepen voelt,
in de oude situatie.

Maak je je weer klein en afhankelijk van de waardering en hulp van de ander,
of ga je telkens opnieuw de strijd aan om gezien en gehoord te worden.
Het systeem herhaalt zich,
geeft je de bevestiging dat je niet werkelijk in je kracht wordt gezien,
niet de moeite waard bent,
om van te houden.

Daar waar je ooit werkelijk slachtoffer was
zet je jezelf nu in de slachtofferrol.
En dat herhaalt zich.
Keer op keer.

Om werkelijk de cirkel te doorbreken
Is het nodig om de deksel van de beerput te halen.
Omdat die beerput in jou aanwezig is,
als een pot vergif in je lichaam.
Die jou ziek kan maken
die jou ongelukkig maakt.

Als je bewust bent van wat je gemist hebt;
Als je je bewust bent dat je de overtuigingen die de ander over je had, hebt aangenomen als overtuigingen over jezelf;
Als je de loyaliteit aan de daders loslaat,
- het 'maar zij konden er ook niks aan doen, zij hadden het ook moeilijk'-;
Als je werkelijk doorvoelt wat het voor jou betekend heeft,
wat de consequenties voor jou waren en nog steeds zijn.

Dan ga je jezelf zien
Dan ga je jezelf erkennen
Juist dat deel van jou dat er nooit mocht zijn
Vroeger niet van je ouders
Daarna niet meer van jouzelf
Omdat je het nog niet kon zien
Omdat het te pijnlijk was
Dit deel zelf te omarmen
Jezelf omarmen
Jezelf lief hebben
Daarmee kom je in je werkelijke kracht.
Dan is het niet meer nodig om het verleden te herhalen.

Je ziet dan dat de continue herhaling van vroeger
een roep van jouw ziel was om te helen
Dat je in het herhalen zelf een aandeel hebt gehad,
dat je dader was geworden naar jezelf,
Naar dat deel in jou dat ooit echt slachtoffer is geweest

Dat je zelf nog niet omarmde
Daarom uitleverde aan de ander
Met het verlangen dat die zou houden van dat deel dat jij nog niet kon liefhebben
En dat je jezelf daarmee hetzelfde aandeed als wat jou vroeger is aangedaan.

Als je jezelf omarmt
Dan weet je, voel je, jezelf
Jouw kracht,
Jouw werkelijke zijn
En is het ook naar een ander niet meer nodig
je klein te maken
of te strijden voor liefde.
Want die liefde,
Dat ben je zelf geworden.

Vaak is het moeilijk om de cirkel werkelijk te doorbreken. Is er hulp nodig.

De cirkel doorbreken, Nederland en Italië

Ik ben (en mijn Lief ook) nu ruim 2 weken terug in Nederland. We waren 7 weken in Bussana Vecchia, in Italië, om te wonen, werken en (weinig) vakantie te vieren. Dit is voor mij een cirkel doorbreken, angsten overwinnen.
In Nederland een LAT-relatie, door de week ieder in ons eigen huis, in het weekend samen. Nu, in Italië, 7 weken samen. Ook samen werken zelfs: Lief verzorgt de ontvangst en lunch bij de begeleiding in Italië en ondersteunt mij op alle vlakken.
Het is een experiment. Want Italië is keer op keer fijn, voor vakanties. Maar ik, en wij, willen er vaker zijn. En lukt het dan, om ook daar een leven op te bouwen, zoveel samen te zijn, er te werken? Mijn vertrouwde leven in Nederland deels los te laten?

Het antwoord is JA. 
Ja, het kan.
Ja, het is fijn.
Ja, het geeft echt iets extra's. In zo'n korte tijd intens met mensen zijn, processen te begeleiden, patronen bewust te zien worden, de cirkel doorbroken zien worden. 
JA, ik word er zo gelukkig van, van het daar Zijn en van het daar werken. (En ja, ik word ook blij van de dolenthousiaste reacties van hen die geweest zijn.)

In Italië ontwikkel ik me anders. Italië en de Italianen, vragen mij om voluit te leven. Leven van binnenuit, in vrijheid, mijn hart te volgen. Ik ontmoet een andere Inge, ontwikkelde zelfvertrouwen, ik durf steeds meer zichtbaar te zijn…..

Maar ook andere dingen zijn anders. Het licht bijvoorbeeld: in Bussana Vecchia heeft het een warme, gouden gloed en kleurt het de wereld compleet anders dan hier in Nederland. Mijn ogen, mijn huid, maar ook mijn lijf moeten wennen aan de omschakeling, nu ik weer terug ben in Nederland. Mijn lichaam voelt zich beter gevoed door het warme, gouden licht.

In Italië zijn er de bergen. Wat hebben we veel in de bergen gefietst dit keer. Wat heerlijk, om telkens een nieuwe uitdaging uit te stippelen en dan te merken dat ons beider conditie en kracht toeneemt. Dat we steeds meer hoogtemeters overbruggen. Dit keer hebben we vele bergdorpjes in het binnenland en langs de kust (zelfs Menton in Frankrijk) op de fiets bezocht. Daar waar ik 4 jaar terug mensen die op de provinciale weg fietsten nog idioten noemde omdat ik alleen op het fietspad langs de kust durfde te fietsen, behoor ik nu ook tot het leger der idioten. Met het volste vertrouwen fiets ik over alle de drukke provinciale wegen, de kronkelige bergweggetjes, maar ook in het drukke stadsverkeer kris-kras ik mee met de scooters tussen de auto's door. 
Fietsend hier in Nederland zit ik nog in de verbazing van de omschakeling: wat is Nederland plat. Fijn dat er nog zo iets is als de lang door mij verguisde Lekbrug. Ik fiets hem nu zonder problemen op. 

En de zee. Wat was het fijn om na een dag werken, even de heuvel af te fietsen en in zee te dobberen. Mijn lang gekoesterde wens om te dobberen is in vervulling gegaan. Dat luchtbed is eindelijk gekocht en wat heb ik vele uren liggen deinen op de rustige golfslag. Alsof ik terug ben in een hele veilige baarmoeder, komt mijn lijf tot volledige ontspanning.
Helaas zijn daar, bij welke activiteit we ook ondernemen, totale ontspanning in zee, of vermoeid na een inspannende fietstocht door de bergen, altijd weer die laatste kilometers huiswaarts steil bergop. Maar ik vind het er fantastisch en ik voel me er enorm thuis.
In Nederland kan ik na mijn werk zo de dijk op wandelen en over de rivier uitstaren of in het meer zwemmen. Dat mag ik echt vaker gaan doen.

Het fijne aan weer in het Nederlandse thuis zijn, is dat ik hier mijn geliefden weer kan ontmoeten. In Italië hebben we 2 keer vrienden ontvangen. Wat was het fijn om hen ons tweede thuis te laten zien. Te delen waar wij zo graag vertoeven. Maar hier, hier ontmoet ik alle anderen weer.
Ja, dat is fijn.

Mijn, en ons, verlangen is, om uiteindelijk in Italië te gaan wonen.
Eerst zullen we heen en weer bewegen tussen deze landen.
Wie had dat gedacht. Ik, vastgeroest in Nederland, me vasthoudend aan alles buiten mezelf wat me maar veiligheid kan bieden, wonen en werken in het buitenland. Ik ben wellicht wel de laatste, die dat had gedacht.
En ja, ik vind het spannend. Ontzettend spannend. En ik geef mezelf de tijd. Tijd om te wennen, tijd om beslissingen te nemen, tijd om te versnellen, tijd om te vertragen. En zelfs de mogelijkheid om op het besluit om deze wens te gaan vervullen terug te komen.

Voor de hele nieuwsbrief: https://mailchi.mp/028cbf047d43/de-cirkel-doorbreken-in-nederland-en-itali