Wonderen, het fundament

Het ware grote houdt zich schuil,
in alledaagse dingen,
het kleurt de dag en spreekt zich uit,
in wat de vogels zingen
(Toon Hermans)

Oh nee, alweer een lekkage in mijn huis.

Mijn huis, dat zo belangrijk voor me is. Dat voor zoveel meer staat dan alleen een fysiek huis. Dit huis is de eerste plek in mijn leven die mijzelf weerspiegelt. Ik heb er een jaar over gedaan om het in te richten. Alles met veel zorg uitgezocht, de kleuren op de muren, de spulletjes. Stukje bij beetje. Telkens voelen: wat heb ik, wat heeft de plek nodig om mij te weerspiegelen. Mijn huis, dat mij zo'n liefdevolle omhulling geeft.

De derde lekkage in de zes jaar dat ik hier nu woon.
Bij de eerste lekkage ben ik totaal in paniek. Mijn veilige plek stort in. In paniek ga ik handelen. Maak ik de totaal verkeerde keuzes en word ik voor duizenden euro's opgelicht. Bijna een jaar duurt het voordat de lekkage met een verbouwing is opgelost.
Toen heb ik geleerd dat als ik zo erg schrik, ik mijn huis (mezelf) zie instorten, ik mezelf eerst mag afvragen: is dit levensbedreigend? Vraagt dit in het hier-en-nu onmiddellijke actie? En heel veel blijkt helemaal niet levensbedreigend te zijn. Eerst een nachtje slapen kan best. Mijn huis (ik) kan best wel wat hebben.
Dat betekent dat voordat ik ga handelen, ik eerst de schrik mag verwerken. Zodat ik in staat ben de goede keuzes te maken, vakmensen kan uitzoeken die betrouwbaar zijn en goed werk leveren. Die met zorg met mijn huis en met mij omgaan.

Bij de tweede lekkage gaat het al veel beter. Ik neem ik de tijd om een betrouwbaar bedrijf te zoeken. Ze hebben een wachttijd, maar ik weet dat mijn huis en ik dat kunnen hebben. Bij regenbuien zet ik een emmer in huis die alle druppels opvangt. In alle rust en vertrouwen wacht ik. Het lek wordt goed verholpen. 

En dan nu de derde lekkage: de CV-ketel dit keer. Drijfnatte muren, van zolder tot en met het plafond in de gang op de begane grond. Mijn eerste reactie is: 'oh nee, hier heb ik geen zin in'. Ik voel geen paniek, alleen maar weerzin. Ik sta mezelf een dag toe te doen alsof het er niet is, wetende dat het er wel is. En de volgende dag bel ik in alle rust het CV-onderhoudsbedrijf. Diezelfde dag staan ze op de stoep en brengen een noodoplossing aan. Diezelfde week vindt de echte reparatie plaats. Wow, ik sta versteld. Heb ik dat even knap gedaan. Iets wat mij ooit zo triggerde, zo snel en zonder stress opgelost.

Maar helaas. Het blijft lekken. Weer bellen. Het blijkt dat de monteur is vergeten een aansluiting af te dichten.
Dat doet innerlijk iets. Ik vertrouw het niet meer. Is het nu wel goed gerepareerd? Zit er niet op een andere plek in de afvoer, verscholen in het beton of achter de muur niet ook nog een lekkage? De muren blijven nat.
Dat gevoel van 'niet vertrouwen' is mij heel bekend en echt niet fijn. Ik voel wat ik nodig heb: zekerheid. Via de verzekering schakel ik een lekdetectiebedrijf in. Dat heeft het druk. Ik moet een tijdje wachten. 
Het lekdetectiebedrijf doet grondig onderzoek. Met als conclusie dat er geen lekkage meer is. De vochtplekken zijn resterend vocht in de muren. 
Ik kan het bijna niet geloven. Geen lekkage meer. Mijn huis is, IK ben heel. 

Ik ben heel. Mijn fundament staat. Er kunnen dingen gebeuren die niet leuk zijn. Ik val niet meer om. Ik kan erin meebewegen. Ik kan in liefde blijven voor mijzelf. Voelen wat ik nodig heb. Mijzelf geven wat ik nodig heb. Het wantrouwen naar mijzelf is niet meer nodig. Ik ben te vertrouwen, ook daar waar ik mij kwetsbaar voel, waar ik bang ben, waar ik verdrietig ben. Ik ben er, voor mij. Ik zorg voor mij en vraag hulp waar nodig. Zoek zorgvuldig de mensen uit die daar bij passen. 
Ik voel zoveel dankbaarheid naar mezelf. Voor alle processen van zoveel jaren. Dat ik dit bereikt heb. Dat ik kwetsbaar kan zijn, dat al mijn gevoelens er kunnen zijn, en dat ik er daarin ook ben. Voor mij. Mijn fundament staat. Ik sta.

In de afgelopen maanden van stilte, heb ik rust gevonden. Mijn nulpunt, mijn creatiepunt. En voel ik dat het volgende wat ik in de wereld wil zetten nog niet klaar is. In de stilte blijf ik wachten, totdat het naar mij toe komt.
En vorige week, tijdens een netwerkbijeenkomst, wordt mij het ontbrekende puzzelstukje aangereikt. Ik zie en voel het, neem het aan en vertaal het. 
Voorafgaand aan de (jaar-?)cirkel 'Wonderen' die ik wil gaan geven is een fundament nodig. 

Voor de rest van de nieuwsbrief: https://us18.campaign-archive.com/?u=1e7142eced9728d2baa003ec8&id=c01f761907