Jezelf heiligen

Op 21-jarige leeftijd word ik halfwees. Mijn vader overlijdt. In 2018 word ik ouder dan mijn vader geworden is, ruim 50 jaar.
Op 26-jarige leeftijd word ik wees. Deze zomer word ik ouder dan mijn moeder geworden is, ruim 55 jaar.
Een bijzonder moment, ik ben ouder dan mijn ouders ooit geworden zijn. Ik voel er op dat moment niks bij.
 
Ook op andere vlakken is het voor mij een rare zomer. Ik doe de meest fantastische dingen, reizen met Lief, reizen met mijn kinderen. Ik ben een gelukkeling. Maar toch ligt er een waas over alle leuke dingen. Ik verkeer in een soort niemandsland lijkt het.
 
Tot het moment dat ik met vage klachten naar de huisarts ga en er een diagnose wordt gesteld. Ik blijk al jarenlang een (chronische) ziekte te hebben, die ook andere jarenlange vage symptomen verklaren. Enerzijds schrikken. Maar vooral ook opluchting: er is gewoonweg één oorzaak voor al dat vage, rare gedoe. Ook dat rare gevoel van niemandsland. Er is een verklaring voor.
Ik ga in meditatie, in overleg met de verschillende betrokken delen van mijn lichaam. En ik krijg een heel helder beeld. Ik weet wat mij te doen staat. Ik deel mijn bevindingen met mijn arts. Zij kan mij heel goed volgen en in gezamenlijk overleg besluiten we welke alternatieve route ik ga bewandelen. (Voor de rest van mijn leven aan de reguliere medicatie kan altijd nog).
Ik ben heel ontroerd met het volledige vertrouwen van mijn huisarts in mij, in mijn weg. Dat ze letterlijk in volle overtuiging zegt ‘dat kun jij’, voelt als een support van een ‘autoriteit’ die ik niet eerder in mijn leven ervaren heb.
Ontroerd ben ik, omdat ik niet meer hoef te strijden. Mijn innerlijke vrede word gezien, gehoord, gesupport, gespiegeld in mijn buitenwereld.
 
Dan komt er een bijzonder moment: ik krijg een totaal nieuwe verbinding met zowel vader hemel als moeder aarde. Ik ben geworteld in beide. In totale Eenheid, voel ik mijn oorspronkelijke blauwdruk, mijn I Am. Mijn multidimensionele Zijn.
Vanuit deze ervaring kom ik bij het moment in mijn leven, al heel vroeg in de zwangerschap waar ik mijn heelheid kwijt raak en in de afgescheidenheid terecht kom. Ik voel welke besluiten ik in dat moment, op een hele diepe onbewuste laag genomen heb. Besluiten waardoor ik in de afgescheidenheid blijf.  (Kun je al spreken van besluiten als het om een paar weken oude foetus gaat? – ik ervaar het als zodanig).
Vanuit de eenheid, vanuit mijn verbondenheid met het AL, mijn multidimensionaliteit dieper dan ooit geankerd in de hemel en de aarde, kan mijn allereerste afsplitsing helen.

En ik voel: vanuit hier reis ik verder dan tot waar mijn ouders gekomen zijn. Ik kan hen in alle liefde los laten. Zij zijn vrij, ik ben vrij.
 
Het voelt als een Heiliging van mijzelf.

Voor de rest van de nieuwsbrief: https://us18.campaign-archive.com/?u=1e7142eced9728d2baa003ec8&id=2fdbbc19f7