Ik en Jij, Wij

Raar soms, hoe mijn hoofd op hol kan slaan doordat ik iets lees. Mijn hoofd in twijfel gaat trekken wat ik in mijn hart en buik weet. 
Ik lees een artikel over relaties. Heel erg kort door de bocht, lees ik in dat artikel dat harmonieuze relaties niet goed zijn. Want (nog korter door de bocht) dan groeien de partners niet.
Tenminste, zo komt het bij mij binnen. Vervolgens zegt mijn hoofd: oei, dan is mijn huidige relatie niet goed. Ik ervaar deze namelijk als erg harmonieus. Innerlijke 'strijd'. Want, buik en hart zeggen iets anders dan mijn hoofd.

In mijn verleden was dat andersom. Ik voel dat er iets niet klopt (buik en hart) en toch doe ik het (hoofd zegt 'het klopt'). De relatie aangaan, samenwonen, trouwen. Mijn hoofd kan altijd wel argumenten verzinnen waarmee ik mijn buikgevoel aan de kant zet. En zo beland ik in 2 huwelijken en in een relatie waarin ik verliefder ben dan ooit. Allemaal verbroken.  

In die tijd, dat verleden, zoek ik in liefdes-, maar ook in andere relaties, vooral naar de overeenkomsten tussen IK en JIJ. Daar vind ik de verbinding. Dan voel ik een WIJ. Zo heb ik het geleerd vroeger. Zo ben ik (onveilig) gehecht. Ik mag er alleen zijn, ik ben alleen lief, als ik ben zoals papa en/of mama. Als ik het niet met hen eens ben, iets anders wil, iets anders doe, krijg ik straf, mag ik er niet zijn.
Een aangeleerd patroon dat de basis is voor hoe ik verbindingen als volwassene aanga. In zowel romantische als vriendschappelijke verbindingen, betekent dat dat als er verschillen zijn, als er een confrontatie dreigt aan te komen of is, ik in de aanpassing ga. Verlaat ik IK, ga ik doen als jij, word ik als jij. 

En soms blijf Ik aanwezig en wordt de ander als Ik. Omdat die Jij ook een onveilige hechting in de basis heeft. Of verlaten we beiden ons Ik en zoeken een gezamenlijk compromis, een Wij (als een derde persoon).
Vormen een Wij, waarin Ik en/of Jij niet aanwezig zijn. Waardoor er een continue liefdesdans is van aantrekken en afstoten. Een onrustige dynamiek, die mij heel vertrouwd is, maar o zo onveilig. 

Deze relaties eindigen. Verbroken door mijzelf of de ander. Elke keer weer blijf ik met een gebroken hart achter. Gebroken op twee manieren. De pijn van het wegvallen van de verbinding met JIJ. Alleen achterblijven. En me dan realiseren dat IK er ook niet meer is. Dat doet nog wel het meeste pijn. 

In al mijn pijn besluit ik geen romantische relaties meer aan te gaan en echt voor de verbinding met IK te gaan. Is er onvoorwaardelijke steun van de paar vriend(inn)en die nog over zijn. Vind ik mijn beste vriendin uit mijn studietijd terug. Zij zijn er in een periode van enorme rouw. Rouw om het verdwenen zelf. Rouw om het gemis aan verbinding in mijzelf.
In deze tijd leer ik mezelf dragen. In mijn schaduwen, in mijn pijnen. In mijn licht (hoewel ik dat ook in het nu soms nog moeilijk vind om echt te zien). In deze tijd leer ik op eigen benen te staan: echt de verantwoordelijkheid te nemen voor mijzelf, mijn daden, mijn gevoelens. Er is geen ander meer om verantwoordelijkheden en gevoelens op te projecteren. Daarmee komt ook de verbinding in mijzelf terug. Komt er weer een IK. En daarmee de flow in mijn leven. Begint mijn praktijk te floreren. Begin ik intenser te genieten. 

En dan ontstaat ook weer de behoefte aan een romantische verbinding met de ander, met JIJ. Wat een spannende stap. 
Ik ontmoet Lief. Ik houd nog wat afstand. Bang om weer in mijn oude patroon terug te vallen. Maar ook bang om te hechten en weer kwijt te raken. We nemen de tijd. De tijd om elkaar te leren kennen. We praten veel. Via het ritueel van 'de zeven sluiers' nemen we stappen naar intimiteit en seksualiteit. "'De zeven sluiers' is een taoïstisch ritueel dat je leert volledig aanwezig te blijven in intimiteit en seksualiteit. Het is een intens proces, dat oude wonden op dit gebied kan genezen en oude patronen verandert." (citaat: Sanne Burger)
Voor mij heeft deze periode van kennismaking en de maanden van het ritueel, een hele diepe basis gelegd onder onze relatie. We leren elkaar kennen op diepe lagen van onszelf. Vanuit Ik en Jij groeit een Wij.
Met lief heb ik een hele harmonieuze LAT-relatie. En daar werd ik dus getriggered door het lezen van het artikel.
Mijn hoofd dat het artikel interpreteert als: een harmonieuze relatie is niet goed. Terwijl mijn buik en hart weten, dit zit goed.
Mijn hoofd dat zegt: Lief is zo anders als Ik (wat echt zo is), dat kan niet goed gaan. Terwijl mijn buik en hart iets anders zeggen.
Aha, mijn hoofd laat het oude patroon zien: een Wij kan alleen als Ik ben als Jij en als Jij bent als Ik.
Nee dus.
Stop hoofd. Dit is oud. Dit is onveilige hechting. Dit is vertrouwde, onveilige dynamiek. Gelukkig kuur ik deze strijd niet meer uit op Lief, in de relatie, maar besef ik dat dit een innerlijke strijd in mij is. 

Het is nu echt anders. In het langzame opbouwen van onze relatie, is een enorme basis gelegd. Een basis die bestaat uit liefde en respect. Voor onszelf, voor elkaar. Voor onze overeenkomsten èn onze verschillen. 
We denken heel anders over een aantal zaken. We zijn het regelmatig hartgrondig met elkaar oneens. En daarover voeren we felle discussies, want we zijn beiden nogal vurig in het naar voren brengen van onze meningen. Maar altijd weer bereiken we dat punt waarop we allebei zowel 'Ik' als 'Jij' zien, voelen en begrijpen. Is er die: ja, Ik ben Ik en Jij bent Jij en ons Wij is de liefde en het respect dat onze bedding is. 

En ja, soms is het moeilijk. Dat breng ik in. (Waar ik staat, kan in deze alinea ook jij staan.) Het 'probleem' gedragen door mijzelf, in eigen beheer. Dat houdt in:
- Ik kuur het niet meer uit in de relatie, maar ik houd het 'probleem' bij mezelf, bij mijn innerlijke strijd; ik projecteer deze niet op de ander.
- Jij hoeft mij niet te redden. Kun jij het niet verdragen mij te zien worstelen? Om mij kwetsbaar te zien?. Dan is jouw hulp aan mij een oplossing voor jouw 'probleem', een invulling van jouw behoefte. Ik noem dat redden.
- Jij mag mij wel helpen, als ik daar om vraag of wanneer jij afgestemd op mijn behoefte hulp biedt.
Die afstemming is er, omdat jij luistert, vragen stelt. Omdat je vanuit de liefde en het respect wilt weten / begrijpen / voelen wat mij dwars zit. Maar je vult niks voor mij in. Ons gesprek brengt mij ook naar diepere lagen. Jouw vragen, jouw spiegeling, jouw belangstelling voor wat mij ten diepste beroert. Mijzelf hardop horen antwoorden.
Het met jou delen wat mij beweegt brengt mij naar erkenning voor wat er is, naar mijn waarheid, naar er niet alleen mee zijn.
Vroeger of later vind ik mijn oplossing. Op mijn manier. 

En zo ben Ik met Jij.
En ons WIJ? Ons WIJ is de liefde en het respect wat IK en JIJ voor onszelf en elkaar hebben. Liefde en respect voor waar wij overeenkomen èn voor waarin wij verschillen. In dit WIJ is er alle ruimte voor IK en JIJ (met onze eigen levens, verlangens, paden die we bewandelen, problemen, die we in eigen beheer inbrengen/delen).
En door al die ruimte, voor Ik en Jij is er zoveel harmonie....

(deze blog in de nieuwsbrief is een herhaling van mijn nieuwsbrief van het voorjaar 2022)

Yes! Ik werk in Italië
 
En nu, hier in Italië, komen koppels in een beperkte tijdspanne hun relatie verdiepen.
In het eerste inventariserende gesprek komt ter tafel wat er in hun relatie speelt. Wat ontbreekt er in de relatie òf waarom reageren we zo heftig op elkaar als het bij een specifieke onderwerp. Allemaal terug te voeren op: Waar blijven IK en JIJ, wat is ons WIJ.
Bespreken, voelen en diep gaan: wat is mijn aandeel aan onze dynamiek, wat is jouw aandeel aan onze dynamiek. Vervolgens: waar willen wij naar toe, samen. En wat kan mijn bijdrage daaraan zijn, wat kan jouw bijdrage daaraan zijn.

De volgende dagen onderzoekt iedere partner in de relatie zijn bijdrage: waarom heb ik die tot nog toe nog niet kunnen leveren. Welke oude pijn zit er nog verstopt, welke overlevingsmechanismes zet ik in. Maar vooral ook: het zetten van de stap om de eigen oude pijn aan te kijken, werkelijk te nemen en ‘te dragen’, tot je te nemen. Zodat overlevingsmechanismes niet meer ingezet hoeven te worden.

Partners die mee mogen kijken, mee mogen voelen. Wat er gebeurt in de andere partner als ‘de relatietrigger’ zich aandient.
Dit zelf èn samen aan te gaan. Ik zie zoveel begrip en liefde voor elkaar. Zoveel liefde die voelbaar wordt, in het laten zien van je pijn, het laten zien van je authentieke zelf met dat open, onbevangen hart. Het elkaar aankijken na een proces en het elkaar ontvangen in alles wat er is.

Wat een mooie processen vinden hier plaats. In deze snelkookpan op het dakterras, waar met respect voor ieders tempo en draagkracht, ontsnappen niet meer lukt. Dat wat aangekeken dient te worden, wordt aangekeken.

Ik ben ontroerd en dankbaar, dat ik dit hier in Italië mag doen. Getuige mag zijn van deze groei in relaties.
En dat wat ik hierboven beschrijf over mijzelf. Over uitkuren, over redden. Dat ik de heling daarvan hier op het dakterras in grote mate terug mag zien.

In de komende weken ontvang ik nog meer gasten: iemand voor individuele begeleiding en nog een stel voor relatiebegeleiding. Ik kijk er naar uit.

Voor de hele nieuwsbrief: https://mailchi.mp/847ccc8f748f/yes-ik-werk-in-itali