Incasseringsvermogen

In september krijg ik te horen dat ik een auto-immuunziekte heb. Daarover schrijf ik in mijn vorige nieuwsbrief. Met volledige support van de huisarts ga ik richting de alternatieve geneeswijzen.
Het pakt echter anders uit. Een homeopathisch arts stelt dat reguliere medicatie echt noodzakelijk is. Ze zegt ook dat ze me het echt gunt dat ik me snel beter ga voelen. Wat een domper. Ik heb echt tijd nodig om deze boodschap te verwerken, om een 'ja' te gaan voelen op de medicatie.
Daarom besluit ik om de workshopcyclus te verplaatsen naar 2024 en de tijd te nemen om meer naar binnen te keren. Mijn gezondheid vraagt op dit moment om voorrang.

Ik kom in een wirwar van gevoelens. Hoezo, me snel beter voelen? Ik voel me toch goed; ik heb toch een goede conditie; ik kan toch veel en lang fietsen, wandelen en in de tuin werken? Wat bedoelt ze? Wat is dat, me beter voelen? Ik kan me er niks bij voorstellen.
Ik ben er zo aan gewend dat mijn lichaam al jarenlang telkens een beetje meer achteruit gaat. Het is zo gewoon voor me, om te blijven functioneren in dit lichaam. Ik leg me neer bij telkens meer vage klachten (die nu samenvallen in deze auto-immuunziekte). Ik weet niet eens meer wat het is, om 100% energie te hebben. Ik ben zo gewend om het 'met weinig' te doen. Dat is voor mij vanzelfsprekend. Maar het mijzelf 'meer' gunnen komt niet in mij op. Wat een confrontatie eigenlijk.

En dan ontdek ik een congruentie tussen hoe ik omga met 'fysiek steeds een beetje minder' en hoe ik omga met contacten waarin ik mij onrechtvaardig behandeld voel. Alsof beiden normaal zijn. Mijn kracht bestaat uit incasseren: ik incasseer en ga 'gewoon, alsof er niks aan de hand is' verder.

Oei, dat doet pijn. Dit doe ik mijzelf aan.

Door deze pijn heen bewegend kom ik terecht in een enorme innerlijke kracht. Een krachtbron in mijzelf, verankerd in mijn buik, zoals ik die nog nooit eerder ervaren heb.

De afgelopen maanden wordt er een verandering in mij zichtbaar: ik begin ik mijzelf meer uit te spreken.

Ik schrijf een brief naar iemand die via een kaartje vraagt hoe het met me gaat. Ik schrijf terug wat me zo'n pijn heeft gedaan in ons contact. 

Ik spreek iemand aan die een afspraak, waar ik veel zin in heb en waar ik echt naar uitkijk, niet nakomt. Gewoon omdat er iets anders op haar pad komt waar zij meer zin in heeft. Voorheen incasseerde ik dat zwijgend. Nu gun ik die ander nog steeds haar plezier, maar uit ik wel mijn teleurstelling. Zodat ik, met alles wat er is, aanwezig kan blijven in het contact. Ook mijn teleurgestelde zelf mag meedoen, ook in het contact.

Het gaat nog verder, richting daderschap. Voorheen slikte ik mijn eigen waarheid in om de ander geen pijn te doen. Nu durf ik mijzelf uit te spreken, ook als dat de ander pijn doet. Met compassie. Ik blijf in verbinding met mezelf en de ander, maar de boodschap die ik breng is niet leuk voor de ander.

Ik merk dat er hierdoor balans komt. Ik stop met mijn gewoonte om mezelf weg te cijferen als ik pijn of teleurstelling voel. Om me te verbijten, de ander zijn ruimte/plezier gunnend, de ander die alle ruimte krijgt om alles, ook kwetsende dingen, te zeggen. Als ik incasseer en niet deel hoe ik me daar bij voel, verdwijn ik en krijgt de ander alle ruimte.

Nu spreek ik mijzelf niet alleen uit als het positief is, maar ook als ik pijn en teleurstelling ervaar. In plaats van verdwijnen, blijf ik.

Mijn innerlijke kracht verandert van een enorm incasseringsvermogen naar het mijzelf uitspreken. Met alles wat er in mij is. Zelfs als ik daarmee de ander teleurstel. Ik blijf, met compassie voor diens teleurstelling, aanwezig in de verbinding.

Ook fysiek gaat het inmiddels de goede kant op: de tests laten een mooie vooruitgang zien.

Voor de rest van de nieuwsbrief: https://mailchi.mp/11ec9b2d9216/innerlijke-kracht-incasseringsvermogen-en-mezelf-uitspreken