Het heilige in het alledaagse

Voor de zomer gaf ik de workshopcyclus Wonderen deel 1 - het fundament.
Door deze workshops kan ik het leven nog meer aannemen. Het leven dat me door mijn ouders gegeven is. Mijn leven, bevrijd van 'hoe het hoort' volgens mijn familie van herkomst.
Sprankelend, vreugdevol en blij stap ik de zomer in. Beginnend met een paar dagen wandelen (en een dag fietsen) in Zuid-Limburg met mijn zoon.

Tot mijn grote verbijstering word ik na een fietstocht waarin we de Vaalserberg beklimmen voor de tweede keer dit jaar geconfronteerd met fysieke ongemakken als gevolg van de warmte.
Ik, die altijd enorm van de zon en warmte genoot, word ineens ziek van zoveel warmte.

Als ik contact maak met het fysieke ongemak, blijkt het te gaan over mijn tijd in de baarmoeder. Ik voel de spanningen tussen mijn ouders, hun gevecht. In de baarmoeder is alleen maar spanning. De spanning neemt helemaal bezit van mij. Ik word hun spanning, hun gevecht. Mijn 'ik' is verdwenen.
Ik voel hoe ik als foetus 'gevangen, opgesloten' zit in de baarmoeder en hoe een deel van mij daar nog steeds zit. Dit deel stapt langzaam naar achteren, uit de baarmoeder, uit de strijd, steeds verder. En dan kom ik in mijn eigen rug. Ik besef 'ik ben er'. Het deel van mij dat nog in de baarmoeder van mijn moeder zat, zit nu in mijn eigen lijf, in mijn rug.

Dan kom ik bij mijn waarheid
Ik voel mij, mijn hart. Mijn hart is kritisch, onderscheidend, wijs en daarmee een goed kompas. Ik voel dat, hoewel ik opgegroeid ben in de spanningen die er waren in het huwelijk van mijn ouders, deze niets met mij van doen hebben. De spanningen gaan niet over mij. Ik heb er niks mee van doen. Ik hoef er niks mee. Dat geeft zoveel opluchting. 

Ik word nederig
Ik voel hoe ik door mijn eeuwige schuldgevoel (mijn hele jeugd denk ik dat ik de oorzaak van de spanningen ben) een verantwoordelijkheid op me heb genomen die niet bij me hoort. De verantwoordelijkheid harmonie te brengen in het huwelijk van mijn ouders. Daarmee maak ik mij groter dan ik ben. 
Ik ben niet verantwoordelijk voor hun huwelijk. Dat zijn zij.
Door de verantwoordelijkheid te laten waar die is, kan ik ontspannen. Ik kan er buiten blijven. Ik ben het kind, zij zijn mijn ouders. Dit is mijn gerechtvaardigde ruimte, dit is mijn plek.

Eenvoud  - ‘tevreden met mijn deel’
Ja, ik heb ik er veel last van gehad. Dat er geen harmonieus gezin is. Dat er gevaar dreigt.
Ergens in mijn lijf zit de alertheid er nog steeds, een telkens klaar staan om naar voren te springen, in actie te komen.
Ik voel hoe nu de strijd mijn lichaam verlaat. Ik ontspan dieper.
De weken daarna ervaar ik dat ik meer aanwezig ben, werkelijk beschikbaar.
Ik spring niet meer bij alles op, ik kies waarvoor ik in actie kom. Voor wie kan ik werkelijk iets betekenen? Waar heb ik werkelijk invloed?
Dat is met de mensen om mij heen, in mijn werk en de natuur. Ik voel mijn bubbel, wetende dat daar nog een hele wereld omheen zit. Ik ben tevreden, blij, gelukkig met dat kleine beetje dat ik kan bijdragen in mijn bubbel. 

Eer en compassie.
Vanuit het werkelijk aanwezig en beschikbaar zijn kan ik ook naar mezelf kijken. Anders kijken dan voorheen. Met een diepere compassie.
Compassie met mijn ouders. Elk met hun eigen traumatische verleden. Dat uitvechtend met elkaar.
Wat heb ik daar veel last van gehad. Het kleine foetusje dat ik was, gevangen in hun de strijd. Het kleine meisje dat ik was, te verlegen door verstoorde hechting, niet in staat vriendschappen op te bouwen. De puber die ik was, wanhopig in het leven, depressief. De onzekere jong-volwassene, die via haar carrière een plek in de maatschappij probeert te vinden en probeert te voldoen aan alle verwachtingen, probeert de wereld te verbeteren. De volwassene, die met alle trauma's zelf kinderen op de wereld zet en veel trauma's doorgeeft.
En nu, ben ik wie ik nu ben. Steeds meer 'thuis'. Zoveel minder strijd, zoveel zachter. Een werkelijke moeder. Van kinderen die ondanks een heel rumoerige jeugd zijn uitgegroeid tot mooie jong-volwassenen. Blij dat ze me beiden vragen een paar dagen met hen op pad te gaan.
Zittend op de bank, met een kop cacao, overzie ik mijn leven. Zie ik hoe het leven mij gevormd heeft. Zie ik wat ik heb gedaan, waar ik kritisch over ben, wat mijn tekortkomingen zijn. Zie ik ook wat een mooi liefdevol mens ik ben. Houd ik van mezelf, van dit alles. Van wat me pijn doet in mezelf, van wat ik mooi vind aan mezelf. Eer ik mezelf. Eer ik mijn ouders. Eer ik mijn kinderen.

En barst mijn hart uit elkaar van dankbaarheid. Voor mijn leven, voor de diepere verbinding met mijn kinderen, met Lief, met vriend(inn)en.

En zo ga ik op reis. Naar Zweden. Mijn dochter ophalen die er een paar maanden heeft gewoond. Beiden reizen we naar Stockholm. En samen reizen we stukje bij beetje richting Nederland. Bezoeken we verschillende Zweedse natuurgebieden. Wandelen we er. Kamperen we er. In het wild, zonder voorzieningen. Back to basic. In alle eenvoud, één met de natuur. 
We horen de stilte. En komen daarbij uit in grootse innerlijke stilte. Verbonden. Met alles.

Voor de rest van de nieuwsbrief: https://mailchi.mp/d0a9e9e30cbd/het-heilige-in-het-alledaagse