Wonderen en inwijdingen

In 2015 ga ik met 3 vriendinnen naar het katharengebied in Zuid-Frankrijk. Tot vlak voor vertrek weten we niet wat we er gaan doen. Dus duik ik achter mijn computer om te kijken welke plekken een bezoekje waard zijn. Het is een wonderlijke, geleide actie: binnen een kwartier heb ik een lijstje met plekken waarvan ik weet dat 'we daar hebben te zijn'. De exacte locatie van verschillende inwijdingsgrotten is me niet helder, maar dat komt vast goed.
En dat komt het. Ter plekke ontmoeten we op wonderbaarlijke wijze mensen die de weg naar de 'geheime plekken van inwijdingen' weten.
Op een dag ontmoeten we een oude Fransman. We vertellen dat we de volgende dag de 'Pic de Bugarach', een mysterieuze berg, gaan beklimmen. Hij zegt ons dat niet te doen, maar naar het kerkje in Bugarach te gaan. We lachen er wat om, want wij willen de berg beklimmen. Hij voelt zich overduidelijk niet serieus genomen, en maakt ons opgewonden duidelijk dat we dit kerkje moeten bezoeken. Hij zegt iets over een glas-in-lood raam met de Ark van Noach. Hij zegt iets over 'de wereld op z'n kop'. Ik snap er niks van. Mijn Frans is niet al te best, zeker niet voor dit soort gesprekken. En wat maakt het ook uit. We gaan toch de berg beklimmen.

De volgend dag besluiten we voorafgaand aan het beklimmen van de berg, toch maar even het kerkje binnen te gaan. Misschien een zegening vragen voor de wandeling?

Het kerkje is klein en oud. Het kan wel een opknapbeurt gebruiken.
Maar Help. Wat gebeurt er met me. Ik sta oog-in-oog met het glas-in-lood raam. Ik draai alle kanten op. Ik schommel en schommel. En de schommel gaat over de kop. Help. Ik ga op m'n kop. Mijn hele bestaan, mijn Zijn, gaat op z'n kop. Ik huil tranen met tuiten. Maar het voelt alsof ik in contact ben met mijn eigen Hoogste Zijn, mijn eigen Goddelijke potentie. Ik als mens, verbonden met hemel en aarde. Ik kan deze hele intense ervaring, die zijn weerga niet kent, niet bevatten. Ik weet me er geen raad mee.
De berg beklimmen we die dag niet meer. Dat komt pas in een latere vakantie.

Mijn leven gaat verder. Ondanks dat ik me geen raad weet met de gebeurtenis ervaar ik de consequenties ervan. Iets in mij is veranderd. Ik voel steeds vaker en beter dat waar ik me (in) begeef niet (meer) klopt. Niet te beargumenteren, een heel diep voelen en weten. Stapje voor stapje leef ik steeds meer mijn waarheid, word ik trouwer aan dat diepe innerlijke gevoel van mijn Waarheid. Een proces dat tot op de dag van vandaag doorgaat.
Het is een pijnlijk gevoel dat een aantal vrienden me voor gek en engerd uitmaken, dat verbindingen worden verbroken omdat ik niet meer aan hun verwachtingen voldoe. Ook ontmoet ik grensoverschrijdend gedrag in pogingen van mensen om mij me alsnog te laten aanpassen.
Vanuit de pijn die ik voel, vanuit de angst die ik voel voor weer een verbroken verbinding, vanuit angst voor afwijzing, laat ik daardoor telkens weer de twijfel in mij toe. Ben ik die gek? Ben ik die engerd? Moet ik me niet toch aanpassen?
In mijn allereerste impuls op de actie van de ander, voel ik mijn waarheid. Mijn pad. Maar uit angst voor de consequenties -verbroken verbindingen- laat ik de waarheid van de ander binnen. Dat brengt me vervolgens van mijn stuk. Het brengt me in een split. Alsof ik voor de waarheid van de ander moet kiezen, om niet alleen achter te blijven.

De afgelopen maanden keer ik dieper en dieper terug in mijn eigen wereld. 
Gelukkig zijn er mensen bij wie ik me veilig genoeg voel om mijn waarheid uit te spreken. Waar de ander mij pijn heeft gedaan. Waar ik de ander pijn heb gedaan. Open en eerlijk bespreken wat er gebeurd is, van waar uit gehandeld is. Waarin we elkaar vinden in het respect voor ieders eigen Zijn en waarheid. En komen er nieuwe mensen op mijn pad, waarmee ik verbindingen aan ga. Helende verbindingen, helende ervaringen.
Ik gun mezelf echt herstel. Ik zie en ervaar aan welke dynamieken ik als kind heb bloot gestaan. Ik voel de impact ervan en hoe ver ik bij mezelf vandaan ben geraakt. 

Deze reis naar binnen brengt me naar weer een eenheidservaring. Ik voel de oorsprong van mijzelf, mijn authentieke zijn, in de Bron.
En vanuit deze heelheid, deze eenheid, voel ik hoe ik me als heel jong kind heb moeten splitsen.
Ik voel hoe ik mijn essentie, mijn waarheid, mijn zuivere ik, opzij heb moeten zetten om te kunnen overleven in de 'oorlog', de gekte die er thuis heerste. Thuis was 'de wereld op z'n kop', thuis klopte er zoveel niet. Ik voel hoe ik bijna dood ga, hoe ik tot stikken wordt gebracht, uit angst van de ander dat mijn waarheid naar buiten komt.
En ik voel hoe ik als heel jong kind, om te overleven, deze gekte, deze 'wereld op z'n kop', als zijnde 'dat wat klopt', aan heb te nemen. Ik zet mezelf als het ware op m'n kop, om te passen in een wereld op z'n kop. 
Een patroon dat ik keer op keer heb herhaald in mijn leven. Tot voor kort, door telkens de twijfel aan mijn eigen eerste gevoel toe te laten. Uit angst om verlaten te worden, alleen achter te blijven, om dood te gaan. Een overlevingsmechanisme.

Wat een ervaring, om dat nu te kunnen zien, te voelen. Dat moment van die eerste split in mezelf. Daar waar ik mezelf achter gelaten heb. Om te ervaren dat mijn 'het klopt niet' klopt. Mijn waarheid weer tot mijn Waarheid te maken. Dat kleine meisje, die hele jonge afgesplitste Inge met haar grote liefdevolle hart. De 'Zij die Weet'. Ik neem haar volledig in mij op. Ik voel een hele, hele diepe sorry naar haar. Voor alle keren dat ik ben gaan twijfelen aan haar, aan mijn allereerste diepe gevoel, dat van haar komt. Zij mag weer leidend zijn in mijn leven. Welkom thuis 'Zij die Weet'.

Welkom thuis, in mij, levend in een wereld waarin zoveel niet klopt. De weg om me te verhouden tot die 'wereld op z'n kop', die vind ik wel. Op elk moment kan ik kiezen: voor mijzelf, voor mijn waarheid, uit liefde voor mijzelf. Mijn waarheid, mijn wegwijzer. Net zoals er in 2015 in het katharengebied op het juiste moment de juiste wegwijzers waren. 

En zo komt in deze tijd de ervaring in het kerkje van Bugarach, onder het glas-in-loodraam weer in mij terug. De 'gekke' Fransman die zegt dat we naar het kerkje moeten. Die het heeft over de 'wereld op z'n kop'. Dat kerkje, waar ik ondersteboven ging. Waar ik zelf op m'n kop was vanuit een aanpassing aan 'de wereld op z'n kop'. Daar waar ik in één klap weer rechtop in mijzelf werd gezet.
Nu kan ik het geschenk van toen ontvangen. Ik aard in mijzelf, in mijn hoogste liefdevolle Zelf. Niet meer in een 'wereld op z'n kop'.

Dankbaar voel ik me. Voor dit leven vol inwijdingen. 
Ik ervaar ze niet altijd als gemakkelijk. Vaak zelfs als heel pijnlijk. Maar door die pijn heen, kom ik thuis. Thuis in mijzelf. Waar mijn liefdevolle hart open staat om weer te kunnen ontspannen. Waar ik mijn waarheid voel. Waar ik ik mag zijn. Waar het goed is, wat er ook gebeurt. Ik sta weer rechtop, ga niet meer mee met daar waar 'de wereld op z'n kop' staat. Ik wandel mijn eigen pad.

Voor de rest van de nieuwsbrief: https://mailchi.mp/66ea76d66954/aarden-in-mijzelf-wonderen