Thuis

7 Heerlijke weken in Italië.
Genieten van een overdaad aan zonne-uren. Heerlijke temperaturen. Begin oktober nog heerlijk 20 graden. Maar zelfs eind november nog 16 graden. En een paar dagen (voor die regio) echt winterse kou van 9 of 10 graden. Zelfs dan is het met een zonnetje nog steeds heerlijk vertoeven buiten. En uit de wind, op ons dakterras voelt het warmer, heerlijk in korte broek met een boek. Of fietsend langs zee en in de bergen in lange broek en t-shirt. De zon geeft nog echt een heerlijke warmte.

En tussen al dat fietsen en luiwammesen door, heb ik gewoon gewerkt. Het is bizar om te bemerken hoe verschillend mijn beleving in Italië en Nederland is.
In Italië staan de ontspanning en de leuke activiteiten voorop, tussendoor werk ik. La dolce vita.
In Nederland staat het werk voorop en tussendoor zijn er ontspanning en leuke activiteiten.
De tijdsbesteding is hetzelfde, de beleving is een totaal andere. Aan mijn Nederlandse beleving mag ik nog wel wat doen.

Tussen het ontspannen en werken door, waan ik me af en toe deelnemer aan de serie 'Ik Vertrek’.
Het aanvragen van de Codice Fiscale, nodig om hier een (internet-)contract aan te gaan, verloopt via ondoorgrondelijke overheidswegen. Als we navraag doen, steekt de dame aan de receptie, als antwoord op onze vraag hoe het er mee staat, dramatisch haar armen wanhopig in de lucht: jullie ongeduldige mensen……
Ook het aanvragen en aanleggen van de internetverbinding verloopt niet zonder slag of stoot. In een dorp zonder adressen is formele dingen regelen sowieso lastig. En als er dan een monteur komt die erin slaagt geen kabels mee te nemen om apparatuur aan te sluiten, valt mijn mond open van verbazing.

Ook staat er plots een antenne op ons dakterras. Van wie? Geen idee. Niet van ons in ieder geval.
En er loopt een kabel (niet van die antenne) dwars over ons dakterras, komende van huizen ver en gaande naar huizen ver.
Tja, dat is kenmerkend voor het dorp hier: anarchisme. Wat me daaraan zo aanspreekt is dat je gewoon kunt zijn wie je bent. Kunt leven zoals je wilt. Het nadeel is, dat anderen dat ook doen, met grensoverschrijdingen (wat dan eigenlijk niet het kenmerk van anarchisme is).
Grensoverschrijdingen zijn wel een dingetje voor me. Daar is wel actie op nodig. Dat vind ik erg spannend, maar gelukkig heeft Lief er minder moeite mee. Uiteindelijk kan ik echt instemmen met zijn voorgenomen acties. Niks zielig, die ander. Deze ruimte is van ons.
Uiteindelijk loopt alles goed af.
Ik ben wel benieuwd wat we de volgende keer aantreffen.

Vervolgens ontvang ik een groot cadeau:
Brieven van mijn tante aan haar geliefde. Uit de tijd dat ik net een paar weekjes in de baarmoeder van mijn moeder zit. Met informatie over mij, mijn moeder en mijn vader. Wat er destijds gebeurd is. Dingen die ik nooit heb geweten. Dingen met grote impact.
Mijn moeder, geopereerd aan haar blindedarm.
Krijgt, als ze bijkomt uit de narcose, te horen dat ze zwanger is.
Hoe verwacht wordt dat ik, nog zo jong en zo teer, het niet ga overleven. Een vrucht die zal afdrijven.
In één klap begrijp ik. Begrijp ik ten diepste mijn levensthema 'ik wil leven'. Begrijp ik wat er zo jong al mis is gegaan. Niemand kan er wat aan doen. Maar het is wel gebeurd. Het heeft een enorme impact op mijn leven.
De impliciete boodschap aan mijn moeder: hecht je niet. Hecht je niet aan dit kindje.
 
Hèhè.
Diepe zucht.
Eindelijk.
Eindelijk weet ik. Begrijp ik.
Wat er is gebeurd. Wat mij zo heeft gevormd.

Ontspanning.
In één klap beland ik gevoelsmatig terug in de tijd. Naar voor die gebeurtenis.
Naar IK.
Naar het pure Zijn.
IK ben er.
Een innerlijke verbinding hersteld.
Met wie ik ben voor alle impactvolle levenservaringen.
Met de IK, in alle zuiverheid, in alle eenvoud.
Een levensvonk in totale verbinding met de Bron, met God.
Ik ben een kind van God, spelend en dansend in Zijn/Haar tuin.
Ik ben thuis.
Bij mij.

Voor de hele nieuwsbrief: https://mailchi.mp/772ce2f61d37/thuis